November en de ontmoeting met de Pad

Er gebeuren een aantal dingen tegelijk, en het startsein is de Pad. Hij verschijnt in een droom, aards en groot en ontoegankelijk zit hij daar als een ademende steen. Er springen wat kikkers omheen.
In The Book of Symbols vind ik onder de Primordial Creatures de kikkers, zij zijn afhankelijk van water. Als ik de bladzijde omsla ontmoet ik daar de prachtige pad, diep verbonden met het aardse. Hij zit hier op de schouder van zijn vriend de Onsterfelijke meester Liu Haichan, oftewel Master Sea Toad.

Haichan door Yan-Hui / Color on silk, linker zijde van een tweeluik, Yuan Dynasty 13/14e eeuw, China

En ja, ook ik had nooit gedacht dat ik de pad prachtig zou noemen, ''...to some it's bumpy rivulets of skin and soulful eyes are jewel-like, as is it's character of wisdom and magic¹.'' De pad brengt mij longevity, fertility and purity, en ik voeg daar zelf moed aan toe. Quote: Chinese myth portrays the toad as a moongoddess of transformation and immortality².

Met de aanwezigheid van de Pad valt de chaos van de novemberstormen op zijn plek. Transformatie. Een reeks gebeurtenisseen zet zich in gang.

De volgende middag lopen kova en ik een 101-jarige vrouw tegen het lijf. Ze voert de eendjes (heel ouderwets), ze kijkt immens blij uit haar gelige ogen (ze doen me een beetje denken aan snotterige paddenogen). De vrouw kirt als ze ons een blokje om, nog eens tegenkomt. Kova en de vrouw schelen 100 jaar.
Er sijpelt wat wijsheid, longevity and magic van haar in mij. Ik leer, de tijd zelf is onsterfelijk. Niet de pad, of de mens, of ...  De tijd, het onsterfelijke, brengt ons ouderdom, het sterfelijke, en daar moeten we het mee doen.

Het sterven, bijvoorbeeld van de bladeren in het bos, houd me bezig, eigenlijk niet alleen nu, maar nu helpt het seizoen me om er ruimte aan te geven. Het zwart van de rottende bladeren op de bosgrond zet zich dwars af tegen de kleuren in de bomen. Het dwarrelen van de bladeren zegt mij dat loslaten onvermijdelijk is.
Het houd me bezig. Zeker nu de winter aanbreekt. Zeker als er in onze omgeving verliezen worden geleden.

In de nachten in de periode tussen de vorige en deze post, stapelt en stapelt de frustratie zich op vanwege mijn stormvloed aan taal en simpelweg geen ruimte in de tijd vanwege een kinderdagverblijfziek kind.
Hoge bomen vangen veel wind, en Hoge woorden moeten eruit, zowaar we tot dit punt zijn beland dat ik ze eindelijk kan opschrijven.

Toen wij afgelopen februari op reis vertrokken, had ik oprecht het idee dat we voor een hele lange tijd weg zouden blijven. Ik zag ons jarenlang in beweging. En een aantal maanden later bleek niets minder waar. Ik wilde dolgraag terug naar Nederland, omdat ik, samen met Emile, heb gevoeld wat we zouden kunnen betekenen als wij ons voorlopig en nadrukkelijk in Nederland vestigen. Om hier beweging te creëren.

Volgend jaar februari, als de lente begint, openen wij De Rauwtuin (voorlopige werktitel). Een plek waar wij willen werken met mensen in hun verwerkingsproces van verlies en rouw.
Veel van wat Emile en ik al deden plaatsen we in de context van een (moes)tuin, zoals zingen (stembevrijding), muziekmaken, verhalen maken, samenzijn organiseren, samen eten, buitenzijn, maar daar komt dus bij, samen in de tuin werken en tevens de focus op rouw en verlies.

Een tuin brengt vanzelfsprekend het ritme en een structuur van de seizoenen met zich mee. Het organische bewegen met de seizoenen vormt de leidraad van onze visie op rouw en verlies. De tuin wordt vanzelfsprekend het anker van ons werk, om de grillige en hevige beweging van een rouw- en verliesverwerkingsproces een veilige en solide bedding te geven. De mensen die hier met ons samen komen werken, verwerken, doorvoelen, vormen het levende bewijs van moed en levenslust.

Volgens Jaap Voigt en zijn inzichten over het ritme van de seizoenen (lees zijn gelijknamige boek, het is prachtig en heeft mijn relatie met de natuur heel erg veranderd, later meer) is November de opening van de winter. We nemen afscheid van datgene wat niet meer levensvatbaar is. Het leven trekt zich terug in de dingen, om te rusten voor een volgend seizoen vol inspiratie, groei, bloei en leven.
November is ook de maand bij uitstek om je tuin voor te bereiden voor het komende seizoen. Je doet niets. De aarde biedt je rust en warmte, daar bouwt zich de energie op die straks nodig is voor groei. Ook de zaadjes, die je dit najaar geoogst hebt, geef je rust en ruimte. Onaangetast blijft het leven van de zaadjes onaangepast, en zullen ze volgend jaar gesterkt en vol vertrouwen in zichzelf gaan kiemen.

Ook wij zullen de bodem en de zaadjes van De Rauwtuin rust en warmte bieden de komende winter.
Heel veel weten we nog niet en laten we ongeweten. Zoals waar komt deze tuin tot leven? (Best essentieel wel)

Heel veel weten we al wel. En daar zullen we gedurende de winter over schrijven en delen. Er is geen plek meer eervol om over afscheid, verlies, verdriet en dood te mijmeren als in het hol van de winter, die in de I Tjing ook wel, de kleine dood wordt genoemd.

Misschien veranderd de Oude Walvis wel in Een Pad.

Oja, om de reeksgebeurtenissen even te vervolledigen:
Terug uit het bos, door de regen, in de schemer, zie ik door het raam een kova en emile hun voeten warmen bij het houtvuur. Zegening plus een.

In de nacht laat ik een gordijn open, dat vind ik wel zo vriendelijk voor de maan, de sterren en de razende wolken die daar zijn. En nu ook voor de Pad. Zegening plus twee.

In de ochtend zie ik hoe met iedere minuut de schakering blauw van de schemer verandert. Zegening plus drie.

Een stomend boze dreumes-kova krioelt over de grond van het bos (ja de peuterpubertijd is losgebarsten). De wolken razen en razen vliegensvlug boven ons hoofd en als ik dan even tegen een boom leun om op adem te komen, dan doet kova mij gewoon na, de beweging-zelve wordt even een bomenkind. Zegening plus vier

Ondanks het vallen als een kleurrijk blad, een bittere transformatie, reken ik mij rijk deze dagen.

tot de volgende,

Rosanne

p.s nog meer rijkdom: aanstaande zondag spelen Emile en Fenna MeiMei in de Kultuurwerkplaats in Oosterbeek wat winterholletjes-achtige muziek

1. The Book of Symbols, Tashen, Toad, pag. 188

2. The Book of Symbols, Tashen, Toad, pag.188